Eiland hoppen en nu in de stad

Dag lieve vriendjes en vriendinnetjes,

Wat lief alle berichtjes, heel leuk om het allemaal na te lezen.
Ben net aangekomen in het stadje Arequipa waar ik de komende dagen zal verblijven.

Pffff nu moet ik een update plaatsen maar weet niet waar ik moet beginnen, er is zoveel gebeurd in de afgelopen week sinds ik hier ben.

Nou ik heb eindelijk mn spullen terug en Stef ook. Was nog nooit zo blij geweest met mn backpack haha.
We zouden het eigenlijk vorige week woe.al krijgen,elke dag gingen we naar het vliegveld in Cuzco maar nee helaas. Ze beloofden ons dat het za.aan zou komen,maar wij gingen toen een toer doen,dus zondag om 6uur in de ochtend stonden we dan bij de desk,en eindelijk waren onze rugzakjes er.
Omdat we zonder spullen zaten in Cuzco,wilden we onszelf toch vermaken. We hebben in de mooie omgeving van Cuzco paard gereden. Dat had ik nog nooit gedaan in mn leven,dus dat werd spannend. Het ging eigenlijk heel goed,het was droog en mn paard liep rustig op de paden. Op een gegeven moment moesten we oversteken,er kwamen allemaal autos en ik wist echt niet hoe ik mn paard moest besturen(of hoe je dat noemt ik weet de paardentermen niet)uiteindeljk stopten we bij een mooi kodak moment en toen gingen we weer op onze paarden. En het ging ineens keihard hagelen,ja mensen ook hier is het koud! Ik had niet veel kleren aan en geen regenpak zoals de andere meiden. En de hagels deden heel pijn op mn hoofd, we bleven maar auw auw roepen met zn allen. Mn benen deden ook auwwwww. Onze paardenbegeleider had blijkbaar medelijden met me, en stond zijn bodywarmer af,die gebruikte ik als muts. Zo deed het iets minder pijn,maar nu had ik geen zicht meer haha,wat een rit.Achteraf kon ik er wel om lachen,de hele dag nog met natte kleren rond gelopen,leuk!
Dag erop wilden we naar de Macchu Piccu. Dit alles zonder camera,want mn lader etc lag in mn verloren baggage,heb een week lang zonder camera rond gelopen,voelde me wel naakt.Gelukkig mocht ik veel fotos met Jess haar camera maken.
Vroeg in de ochtend gingen we met een bus richting de Macchu Picchu.Nee heb geen trekking gedaan helaas.Hele enge busreis,werd er misselijk van. Savonds in een klein stadje overnacht en de volgende ochtend om 4 uur al in de rij voor de bus om er heen te gaan. Echt de tijden hier dat ik wakker word of ga slapen zijn niet normaal!
Eenmaal aangekomen, startte onze leuke gids David het verhaal en een paar uur later gingen Jess en ik de Wayna Picchu beklimmen. Dan heb je een mooi uitzicht op het geheel. En aangezien we geen trekking hadden gedaan,hadden we onszelf beloofd deze wel te beklimmen. Ik kon niet meer,het was zo zwaar. Maar om af te haken,nee dat wilde ik niet. Mn uithoudings vermogen is een stuk groter geworden hier in Peru. Eenmaal boven bezweet aangekomen,maken we wat fotos en kom ik gewoon een oud collega van mn eerste weekend baantje tegen, Bart van Dolfi, echt raar!! Had em jaren niet gezien en dan kom je elkaar tegen op zo´n plek,echt leuk.
Laat in de avond kwamen we weer terug in Cuzco,Jess en ik wilden nog drankje doen,aangezien we de hele week nog niet uit waren gegaan,Stef ging vroeg slapen. Na 1 drankje hadden we t ook weer gezien,veel te moe om te dansen.
Hebben nog een andere leuke toer gedaan naar de Sacred Valley,bezochten we kleine plaatsjes.We hadden een hele irritante gids,die echt dacht dat hij een meester was of zo. Hij deed veel te tof. Ik moest steeds om hem lachen. In de bus kwam hij naar me toe waarom ik moest lachen. En toen begon hij mij een verhaal te vertellen,zogenaamd heel spannend,maar ik wilde helemaal niet luisteren, ik moest heel erg mn lach inhouden. En toen brulde ik het uit in zn gezicht.Nou hij was meteen gepikeerd en draaide zich om haha arme man. Toen ik de bus uit ging moest ik hem passeren,ik zei gracias. Maar toen maakte hij een lompe opmerking over mn poncho,hij wilde gewoon wraak.

Na Cuzco werd het tijd voor iets anders.We gingen naar het Titicacameer. Hier wilden we 2 nachtjes slapen op 2 verschillende eilandjes. Na een lange busreis en boottocht kwamen we aan bij een eiland,waar een familie op ons wachtte,we liepen met haar mee naar boven,met al onze baggage pffffff.Zwaar! Maar wat hadden we een mooi uitzicht.Hier hadden we geen electriciteit en om 6 uur werd het donker,gingen we eten bij de familie en om 8 uur lagen we al in bed.De volgende ochtend gingen we naar het volgende eiland wat nog mooier bleek te zijn.Alleen wat bleek,je moest helemaal naar boven lopen via de trappen,iets van 500 treden. Ook met baggage,nou dit was helemaal zwaar. Het duurde iets van anderhalf uur voor we boven waren.
Eenmaal boven zaten we met een leuk stel in het huisje van het gezin. Ze vertelden ons dat er een strand was als we 40 min.zouden lopen. Ik heb nog geen zon en strand gezien, dus Jess en ik lopen met dat stel. Na anderhalf uur komen we eindelijk aan.We zijn de enigen op het strand,zo mooi aan het meer,echt een sprookje was het.Hier ben ik in slaap gevallen,en na 2 uur weer terug voor het donker zou worden.
Nadat we terug kwamen gingen we eten met gezin en toen vertelde de familie dat het strand 6 km verderop was. We hadden dus 12 km gelopen,en ze zeggen hier steeds, je bent er bijna, nou echt niet. Het was wel de moeite waard. Voor het eten vroegen we om koffie met melk. Twee uur later kregen we na het eten eindelijk onze koffie.Wat betekent,een glas warme melk,en dan krijg je er een zakje nescafe bij. Toen vertelde het hoofd van het gezin dat hij 25 min.had gelopen om een koe te vinden die hij kon melken voor onze koffie. Vet lief!!In nld is het gewoon,nee koffie is op, hier gaan ze gewoon een koe voor je melken,echt bijzonder hoe de families daar leven op het eiland.

Vandaag liep de busreis niet vlekkeloos,ze hadden verteld dat er een wc in de bus zou zitten,maar die was er niet.Jess moest nodig,maar dat kon niet,ze werd heel erg ziek.Ondertussen speelden ze er een Rambo film af in het spaans natuurlijk, bij een controle post kwamen er 4 politie mannen de bus in,iedereen overstuur.Jess misselijk en voor mij zat een gezin die de hele tijd naar me zaten te kijken en zelfs met me op de foto wilden,haha.
Nu aangekomen in Arequipa,bewaak ik de kamer en is Stef naar het ziekenhuis met Jess.

Oh volgens mij is dit een veel te lang verhaal. Voor de mensen die nog niet zijn afgehaakt, respect!
Tijd om te stoppen en slapen.

Veel liefs uit Arequipa